Artikelomschrijving

?Thorbecke wil het?. Als door een soort magnetische kracht imponeerde deze lange man zijn omgeving. Kwam hij binnen met de groet ?goeden avond mijne heren? dan maakte men hem gelijk tot voorzitter. Zijn kennis was intimiderend. Met een enkel gebaar, zijn grijsblauwe ogen, zijn trefzekere formuleringen en de dreiging van zijn sarcasme legde hij iedereen zijn gezag op. Men voelde: het moest zo en niet anders. Zijn moeder was bang geweest voor zijn hoogmoedige trots, zijn vader en jeugdvrienden hadden hem voor zijn arrogantie gewaarschuwd, moeder en dochter Solger lieten zich door hem betoveren, zijn universitaire collega?s in Gent en Leiden ondergingen morrend zijn onbuigzaamheid. In de kwarteeuw na 1848 werd de wil van Thorbecke de orgeltoon van de Nederlandse politiek. Koning Willem III had hem het liefst laten ophangen, maar moest altijd weer buigen voor de wil van de minister. Voortaan ging de politieke strijd tussen de volgelingen en de tegenstanders van wat Thorbecke wilde en wat Thorbecke vond.